Misją ruchu Przymierze Miłosierdzia jest stać się żywym wyrazem Miłości Miłosiernej, która wypływa z serca naszego Boga przez Jego Kościół dla najbardziej ubogich materialnie i duchowo.
Ewangelizować, aby przemieniać
Naszą misję podsumowuje hasło „ewangelizować, aby przemieniać”, każdego ewangelizowanego czyniąc ewangelizatorem i świadkiem Miłosierdzia.
Dlatego rodzina Przymierza Miłosierdzia przyjmuje i łączy siły mężczyzn i kobiet, celibatariuszy i małżonków, świeckich i kapłanów, którzy na różne sposoby i w różnej mierze, wezwani przez Boga, stają się „dziećmi Miłosierdzia”, aby ewangelizować zagubione owce (por. Łk 15,4-7). Ufni w moc Ducha Świętego, spełniają te wszystkie dzieła Miłosierdzia, na które pozwalają im ich własne siły.
Przyjmujemy szczególne zobowiązanie do ewangelizacji Ad Gentes, wkraczając we wszystkie ośrodki nędzy, do „piwnic naszej ludzkości”, zgodnie z wytycznymi dokumentu „Redemptoris Missio” (Encyklika Jana Pawła II, 1980). Są to:
- kręgi terytorialne misji Ad Gentes;
- nowe światy i zjawiska społeczne: metropolie, najbardziej odizolowane i zmarginalizowane grupy ludzi, młodzież, ubodzy;
- obszary kultury, czyli współczesne areopagi: świat środków komunikacji, kultury, polityki, gospodarki, nowe grupy religijne.
Wszelka działalność apostolska za każdym razem dąży do tego, by zachęcić wspólnoty chrześcijańskie do przyjęcia ich własnej misji, tym samym czyniąc każdego ochrzczonego misjonarzem Ad Gentes.
Trzy oblicza
Żyć „jak ubodzy”, „z ubogimi”, „dla ubogich”
Bracia wewnętrzni ze Wspólnoty Życia, w odpowiedzi na własne powołanie, mogą podjąć trzy różne sposoby życia wspólnotowego w ubóstwie.
Trzy sposoby życia we fraterni wyrażają radykalność decyzji, że wszystkie nasze siły, a wręcz całe nasze życie, oddajemy ewangelizacji.
„Albowiem miłość Chrystusa przynagla nas” (por. 2Kor 5,14), abyśmy stali się „wszystkim dla wszystkich, żeby w ogóle ocalić przynajmniej niektórych” (por. 1Kor 9,19-23).
Fraternia Betlejem: jak ubodzy
Fraternie Betlejem są wezwane do ukazywania Miłosierdzia w radykalnej bliskości i przebywaniu pośród najuboższych materialnie, stając się jak ubodzy, wkraczając w ośrodki ubóstwa.
Tak więc misją fraterni Betlejem jest głoszenie Dobrej Nowiny (por. Łk 7,22) najuboższym z ubogich, począwszy od ubogich, korzystając z zasobów ubogich (por. Łk 6,20-22), aby Jezus narodził się pośród nich, tak jak stało się to niegdyś w Betlejem.
Duszę tej fraterni charakteryzuje tajemnica „ogołocenia” wiążącego się z wkroczeniem w świat ubogich.
To kenosis wcielenia: zstąpienie do położenia sługi i przyjęcie go, aby stać się podobnym we wszystkim do ubogich – w ich słabości, kulturze, pracy (por. Flp 2,6-11).
Fraternia Nazaret: z ubogimi
Fraternie Nazaret charakteryzuje życie z tymi, których nazywamy „dziećmi Przymierza”: porzuconymi braćmi, byłymi mieszkańcami ulicy, sierotami, ludźmi zmarginalizowanymi, byłymi więźniami.
To zagubione owce, których poszukujemy we wszystkich otchłaniach świata z pasją Dobrego Pasterza (por. Łk 15,4-7).
Fraternie te budują jedną rodzinę braci wewnętrznych ze Wspólnoty oraz braci przyjętych, za wzór obierając prostotę życia rodziny z Nazaretu. Pragną leczyć rany „dzieci Przymierza” balsamem miłości rodzinnej i charyzmatami Ducha Parakleta.
Fraternie Nazaret mają misję, by w życiu tych braci na nowo zawiązać więzy, które niegdyś zostały ucięte – więzy łączące ich ze społeczeństwem i własną rodziną, tak by mogli ponownie doświadczyć pełnego włączenia do społeczeństwa.
Fraternia Wieczernik: dla ubogich
Fraternie Wieczernik przeżywają ubóstwo jako umiarkowanie w życiu. Wezwane do posługi głoszenia, stanowią ogniwo łączące ubogich i bogatych.
Charakteryzuje je harmonijne umiarkowanie, dzięki któremu zarówno bogaci, jak i ubodzy mogą poczuć się tu dobrze przyjęci, a bogaci w braterstwie i wspólnocie z ubogimi mogą odnaleźć ewangeliczny skarb ukryty w roli (por. Mt 13,44).
A zatem misję fraterni Wieczernik cechuje nieznużona praca dla ubogich, aby wszyscy we wzajemnej komunii mogli doświadczyć jedności, która przyciąga Ducha Świętego w nowej Pięćdziesiątnicy Miłosierdzia.
Duszą fraterni jest palące pragnienie, aby nieustannie jak uczniowie oczekiwać zstąpienia Ducha Świętego (por. Dz 1,13-14) i ewangelizować z żarem, korzystając ze wszystkich darów i charyzmatów Ducha.