Wierność Boga – Słowo na sierpień 2020

DAWID: Bóg wybiera po za pozorami

“Człowiek patrzy na wygląd zewnętrzny, a Bóg patrzy na serce” (1 Sm 16,7b)

Rozważanie powołania Dawida oznacza kontemplację działania i mocy Boga w życiu młodego człowieka, mężczyzny, króla. Tutaj mamy cenną okazję, aby uważnie przeczytać dwie księgi Samuela i uwielbić Boga za Jego Miłosierdzie, którego Dawid jest wyjątkowym świadkiem.

W rzeczywistości nie możemy zrozumieć drogi “Świętego Króla Dawida” bez jasnego wglądu w życie króla Saula, który był szanowany przez Boga, pomimo że odszedł od Niego za to, że nie przestrzegał jego rozkazów (por. 1Krl 15, 11). Te sprawozdania opowiadają o narodzeniu, ekspansji i wzmocnieniu królestwa Izraela wokół Jerozolimy (około 1020-965 p.n.e.). Zobaczymy, że postać Dawida będzie stałym odniesieniem do królestwa, które nie będzie miało końca, potomstwa, z którego będzie pochodził Mesjasz, Namaszczony przez Boga. Dlatego w tej części Słowo określa Jezusa jako “Syna Dawida” (Mk 10, 46-52), “Baranek Boży, który gładzi grzechy świata” (J 1, 29).

Dawid został namaszczony przez Samuela na króla Izraela (1Sm16, 13). Szybko zdaliśmy sobie sprawę z paradoksu Boga, który nie patrzy na pozory. David jest ósmym synem Jessego z miasta Betlejem, z domu Judy. Samuel został posłany przez Boga, aby namaścić jednego z synów Jessego, i choć Jesse przedstawia swoje siedmioro dzieci, paradoksalnie wybór Pana pada na ósmego, najmniejszego, zapomnianego przez własnego ojca i lekceważonego przez członków własnej rodziny. Był w polu, zajmując się stadem. To on będzie namaszczony przez Pana na króla Izraela: “Od tego dnia Duch Pana stępował na Dawida” (1Sm, 16, 13).

“Człowiek patrzy na wygląd zewnętrzny, a Bóg patrzy na serce” (1 Sm 16,7b)

Ten “malutki” został wybrany przez Boga, aby pokonać gigantycznego Goliata i poprowadzić lud Izraela do jego najwspanialszych zwycięstw. Ale paradoksalnie doświadczył on, przez całe swoje życie, wielkich słabości, które doprowadziły go do bardzo poważnych i wstydliwych upadków. Mimo to, jest on zapamiętany przez Pismo Święte jako “Święty Król Dawid”. Dlaczego? W jaki sposób powołanie i życie Dawida może oświetlić, wzmocnić, ożywić nasze powołanie? Postaram się uwydatnić jakieś cenne nauczanie z jego duchowego ojcostwa.

1. Wierność w małych rzeczach

David oddaje się najbardziej ukrytym pracom, poświęca się. Podczas gdy siedmiu braci jest w domu, on zajmuje się stadem na polu. Kiedy jego bracia są na wojnie, on wstaje o świcie, dźwiga ciężkie jedzenie, aby służyć swoim braciom (1Sm 17,15-20) i służył Saulowi, pomimo że był konsekrowany na króla. Kiedy myślę o Dawidzie, myślę, że temu, który jest wierny w małych rzeczach, zostaną powierzone wielkie obowiązki (Mt 25, 23), ponieważ ojcostwo “władzy królewskiej” jest osiągane tylko w szkole służby, w wierności dnia codziennego i w pracy. Bycie wiernym w małych rzeczach to wielka rzecz!

2. Droga schodzenia – “Każdy, kto się wywyższa, zostanie poniżony; a kto się poniża, zostanie wywyższony”(Łk 14,11)

Dawid pozostaje uległy Saulowi i nawet w obliczu jego niesprawiedliwych prześladowań szanuje duchową władzę króla Saula: “Nie podniesie ręki przeciwko namaszczonemu przez Pana” (1 Sm 26:11). Podobnie poddał się Bogu; nawet w swoim doświadczeniu grzechu uznaje swoją winę i ufa Miłosierdziu Pańskiemu (por. Ps 50).

Dawid popełnił cudzołóstwo z Betszebą, a nawet doprowadził do śmierci jej męża Uriasza, splamiając się jak morderca (2Sm 11,14-27). Był bardzo brutalny w wielu okolicznościach i nie spodobał się Panu, opierając się bardziej na swojej sile niż na tym, że został wybrany przez Pana (2Sm 24,1-10). Dawid uznał swoje grzechy, poniósł ich konsekwencje, ale otrzymał “miłosierdzie” od Boga.

3. Poszukiwanie wzrostu

Zawsze pamiętaj, że nikt nie rodzi się “duży”. David odkrył, że wielkość człowieka polega na jego zdolności uczenia się. On uczy mnie, że ten, kto się nie rozwija, cofa się. W tym celu wykorzystuje wszystkie swoje dary: muzyczne (grał na harfie), duchowe, uwolnienia (1Sm 16:23) i dary do walki (1Sm 17,34nn). Nigdy nie możemy zapomnieć, że talenty rosną, gdy są używane. To nie przypadek, że Dawid widzi, że nawet w zagrożeniu gigantycznego Goliata istnieje szansa na zwycięstwo.

4. Ufność w Panu

Interesujące jest to, jak w walce z Goliatem, w tekście rozdziału 17 Dawid podkreśla nieobrzezanie Filistyna: “Kim jest ten nieobrzezany obcoplemieniec, że urąga szeregom Boga żyjącego?” (1Sm 17.26). Dlaczego David zwraca uwagę na nieobrzezanie? Ponieważ on jest synem Obietnicy, ma jako swego ojca Abrahama i wie, że ręka Pana spoczywa na ludzie i obietnica złożona Abrahamowi: “Tych, którzy ciebie błogosławią, ja będę błogosławił, a klątwą obejmę tych, którzy na ciebie klątwy rzucają”. (Rdz 12, 3). Kiedy Goliat go przeklina (1Sm 17,42-44), Dawid wie, że olbrzym kończy z samym sobą, bo klątwa spadnie na jego głowę. Dawid to wie i przyjmuje władzę duchową, siłę, która jest w imieniu Pana. Wie, że to nie miecz czy włócznia, ale Bóg daje zwycięstwo (1Sm 17,45-47).

“Człowiek patrzy na wygląd zewnętrzny, a Bóg patrzy na serce” (1 Sm 16,7b)

Czy rzeczywiście nasza siła jest w Panu? Zapraszam cię: odnówmy hojnie naszą odpowiedź na wezwanie Boga w tym czasie. Życie Dawida jest dla nas wspaniałym przykładem!

W ten sposób możemy odnowić te cztery filary naszego powołania:

  1. Muszę być wierny w małych rzeczach: Gdzie jest rozluźnienie lub troska o moje obowiązki?
  2. Muszę służyć, aby panować: Czy troszczę się o braci, których Pan mi powierza i staram się zawsze służyć?
  3. Muszę zawsze wzrastać: Czy staram się korzystać z darów ludzkich i duchowych, które Pan mi powierza? Czy zawsze staram się uczyć, szukając wiedzy? Czy uczę się od wszystkich?
  4. Czy ufam Panu, czy we własne siły? Czy zniechęcają mnie moje słabości?

“Człowiek patrzy na wygląd zewnętrzny, a Bóg patrzy na serce” (1 Sm 16,7b)

Na nowo weźmy nasze pięć kamyków jak David. I idźmy do walki ufni, ponieważ zwycięstwo należy do Pana! Zwycięstwo jest dla tych, którzy mu ufają!

Niech Bóg błogosławi!
o. João Henrique
Założyciel Przymierza Miłosierdzia